Przed 60 laty, kiedy ludzie nie byli jeszcze tak otumanieni przez media, komuniści nazywani byli „złodziejami szyldów”. Przedstawiali się jako awangarda demokracji, a za największego demokratę uchodził Józef Stalin. Czy sam w to wierzył, to inna sprawa, ale chętnie w ten kostium się drapował. Np. podczas wiecu wyborczego w pierwszym stalinowskim okręgu wyborczym miasta Moskwy wygłosił spiżowe słowa, że „nigdy i nigdzie na świecie nie było takiej demokracji jak nasza”.

Dzisiaj już wszyscy są demokratami, więc tylko patrzeć, jak za brak wiary w demokrację, albo inne, podobne zabobony, trafiać się będzie do więzienia, a w najlepszym razie – do psychuszki z rozpoznaniem sławnej „schizofrenii bezobjawowej”. Jednak i między demokraty są różnice. Wyznawcom ludobójców: Józefa Dżugaszwili vel Józefa Stalina i Lejbusza Bronsteina, vel Lwa Trockiego, sama demokracja już nie wystarcza; przywdziewają dzisiaj kostium szermierzy wolności i udają liberałów. Niestety z powodzeniem – co potwierdza trafność obserwacji wybitnego przywódcy socjalistycznego Józefa Goebbelsa. Jak wiadomo, zauważył on że kłamstwo powtarzane dostatecznie długo, nabiera pozorów prawdy. W rezultacie redaktor Marcin Dominik Zdort w opublikowanym w „Rzeczpospolitej” artykule „Koniec epoki kremówkowej” pisze, że „między Kościołem a światem liberalnym właśnie skończyła się wymiana uśmiechów”. Że się skończyła to fakt, zresztą – moim zdaniem – bardzo pozytywny. Jeśli bowiem mój wróg uśmiecha się do mnie i nie może się mnie nachwalić, to powinienem być w najwyższym stopniu zaniepokojony, co takiego złego, albo głupiego robię. Jeśli natomiast mój wróg pieni się z wściekłości i nie może znaleźć dla mnie słów potępienia, to mam powód do satysfakcji i wiem, że tak należy trzymać!

Skąd jednak red. Zdortowi – a niestety ten błąd powtarzają autorzy jeszcze bardziej od niego utytułowani – przyszło do głowy, że krytycy JŚ Benedykta XVI reprezentują „świat liberalny”? Tacy z nich „liberałowie”, jak ze mnie – chiński mandaryn. Od kiedy to i na jakiej zasadzie totalniacy uchodzą za liberałów? Chyba tylko na takiej, na jakiej Towarzysz Szmaciak deklarował: „zgoda, ja mogę być leberał, tylko wy o tem mnie powiedzcie!”

Dla liberałów centralną wartością jest wolność. Tymczasem już demokraci bywają wrogami wolności, bo dla nich najważniejsza jest Większość i uważają nawet, że im większa Liczba, tym słuszniejsza Racja. Dlatego właśnie Karol Marks twierdził, że forsowanie demokracji jest najlepszym sposobem wprowadzenia socjalizmu. Socjalizm zaś jest ze swej natury ustrojem niewolniczym. Istotą niewolnictwa jest bowiem to, że niewolnik musi pracować na swego pana. Socjaliści wprowadzają niewolnictwo pod pretekstem opieki nad ubogimi. Wskutek tej socjotechniki upodabniają się do chrześcijan, jednak między chrześcijańskim postulatem miłości bliźniego a socjalizmem różnica jest mniej więcej taka, jak między krzesłem, a krzesłem elektrycznym. Miłość bliźniego polega na dobrowolnej ofierze na rzecz potrzebującego z własnego majątku. Socjalizm zaś – na przymusowym haraczu z majątku cudzego. Gdyby ktoś, pod pozorem ubóstwa, pod groźbą użycia przemocy, wymusił haracz na zamożniejszym, byłby to rabunek. Jeśli jednak ten sam człowiek posłuży się pośrednictwem polityka lub urzędnika państwowego, to ten rabunek zostaje ubrany w pozory legalności, a nawet uznany za sprawiedliwość społeczną. Tymczasem, jeśli ktoś jest zmuszony do wzięcia na swoje utrzymanie innego człowieka, to znaczy, że jest jego niewolnikiem. Niewolnictwo zaś jest zaprzeczeniem wolności, ergo – socjalista nie może być liberałem. Socjalista-liberał, to to samo, co żonaty kawaler. Nie ma takiego zwierzęcia.

Totalniacy twierdzą, że walczą o „liberalizację” prawa. Chodzi im oczywiście o wyjęcie spod ochrony prawnej ludzi bardzo małych (aborcja) oraz ludzi bardzo chorych (eutanazja). Ale z punktu widzenia tych ludzi zmiana idąca w tym kierunku oznacza gwałtowne zwiększenie represyjności prawa, a nie jego „liberalizację”. Na takiej samej zasadzie za przejaw „liberalizacji” niemieckiego ustawodawstwa musielibyśmy uznać słynne ustawy norymberskie, które wyjmowały spod ochrony prawnej Żydów. To by się dopiero zdziwił wybitny przywódca socjalistyczny Adolf Hitler! Pewnie sam nie wiedział, jaki to z niego tęgi przedstawiciel „świata liberalnego”.

Żyjemy w epoce inspirowanego chaosu semantycznego. Nie wolno mu się poddawać, bo na to właśnie liczą totalniacy - wrogowie naszej wolności. JŚ Benedykt XVI odważnie próbuje oddzielić grubą linią prawdę od kłamstwa. Wzbudza to wściekłość wrogów prawdy i wolności. Deo gratias.