Co tu ukrywać; jeszcze raz się potwierdziło, że nerwy są złym doradcą. Lech Wałęsa najwyraźniej zapomniał, że w domu wisielców nie powinno się mówić o sznurze, bo w rozmowie z panią red. Moniką Olejnik zarzucił doktorowi Sławomirowi Cenckiewiczowi, że miał przodka ubeka. Nasza Stokrotka nie mrugnęła nawet okiem, ale redaktor Stasiński z „Gazety Wyborczej” poczuł się w obowiązku zareagowania na tak gruby nietakt i niezwłocznie byłego prezydenta skarcił, że „wstyd” i w ogóle. Nietrudno było się domyślić, że nożyce odezwą się akurat tam; wśród ścisłego kierownictwa „Gazety Wyborczej” bardzo wiele osób miało ubeckich przodków, a nawet tyłków, więc Lech Wałęsa właśnie otrzymał pierwsze poważne ostrzeżenie.

Ale i w Grenadzie zaraza. Oto redaktor Michał Cichy, w swoim czasie wybitny publicysta „Gazety Wyborczej”, używany przez ścisłe kierownictwo do demaskowania Armii Krajowej, a warszawskich powstańców w szczególności, jako zoologicznych antysemitów i morderców, ni stąd ni zowąd obsmarował byłą zastępczynię samego redaktora Michnika, pania Helenę Łuczywo, m. in. że obdarzona żywymi uczuciami narodowymi, naturalnie żydowskimi. Obecne ścisłe kierownictwo nie spiera się z red. Cichym, tylko daje do zrozumienia, że cierpi on na umysłową słabość, być może nawet sławną schozofrenię bezobjawową. Trudno to zrozumieć z dwóch powodów. Po pierwsze – jeśli pani Łuczywo jest żydowską nacjonalistką to przecież nic złego! Potępieni są przecież tylko nacjonaliści polscy. Po drugie – redaktor Jarosław Kurski postępowanie dziennika „Dziennik”, który Cichego wydrukował, nazwał „podłością” i pociesza „Helenkę naszą kochaną” jak tam biedny umie. Najwyraźniej w „Gazecie Wyborczej” dzieje się coś złego, bo najpierw red. Graczyk, a teraz znowu red. Cichy... Czyżby nerwy puszczały nie tylko Lechowi Wałęsie?