Kiedy chiński cesarz zarządził najmiłościwiej, że zamorskim diabłom nie wolno w Chinach sprzedawać swoich towarów, a za kupowany tu ryż, herbatę i jedwab mają płacić złotem i srebrem, Angielczykowie posiadający wielkie plantacje maku w Indiach, wpadli na pomysł zdobywania pieniędzy na zakupy w Chinach ze szmuglowania tam opium. Wymagało to skorumpowania wielkorządców nadmorskich prowincji, co udało się niespodziewanie łatwo. Kiedy angielski okręt wyładowany skrzynkami opium, czyli „zamorskiego błota” rzucał kotwicę, chiński wielkorządca pojawiał się na pokładzie i egzaminował kapitana, co go tutaj sprowadziło wbrew surowym zakazom cesarskim. Ten tłumaczył, że zagnały go tu niepomyślne wiatry, albo konieczność dokonania napraw. Wtedy chiński dygnitarz podejrzliwie pytał, czy w ładowniach nie ma aby zamorskiego błota. Kapitan oczywiście zaprzeczał, a dla dodania swoim deklaracjom wiarygodności oświadcza: „on chce zobaczyć – zobaczyć może”, na co chiński wielkorządca ni to się upewniał, ni to pytał: „zwyczaj – on być ten sam?” Angielski kapitan odpowiadał, że „ten sam”, po czym na rufie wręczano dygnitarzowi łapówkę, a kiedy odpływał on od angielskiego okrętu z jednej burty, z drugiej rozpoczynał się wyładunek „zamorskiego błota”. Po zakończonej operacji, Anglik podnosił kotwicę, stawiał żagle, a gdy już odpłynął na dostateczną odległość, chińska artyleria nabrzeżna rozpoczynała gwałtowną kanonadę, żeby i lud zobaczył, jak cesarskie wojsko przepędza zamorskich diabłów. Czyż nie tak samo zachował się minister skarbu Aleksander Grad, w rozmowach z bankiem Goldman&Sachs? Bank najpierw zarobił 8 procent, potem przeprosił, a nawet zapewnił, że zarobił te pieniądze bez swojej wiedzy i zgody, a nawet jeśli coś tam i wiedział, to na pewno nikomu to nie zaszkodziło.