Rozpaczliwe wysiłki naszych mężyków stanu, by stworzyć wrażenie, iż jeszcze cokolwiek w polityce europejskiej mogą, budziłyby nawet szacunek, a w każdym razie litość, gdyby były szczere. Tymczasem wysiłki skierowane na wywołanie tego wrażenia podyktowane są nikczemną intencją ukrywania zdrady, jak długo tylko się da przed własnymi obywatelami, których nasi mężykowie stanu obdzierają już jawnie, wykorzystując w tym celu wszelkie pozory legalności. Nic zatem dziwnego, że wśród obywateli narasta wątpliwość, czy państwo polskie jest jeszcze komukolwiek potrzebne do szczęścia.

Trudno się temu dziwić, bo patriotyzm powinien się opłacać. Nie w tym oczywiście sensie, by za patriotyczne deklamacje dostawać honoraria, ale w tym, żeby obywatele mieli poczucie, iż państwo ich broni, że jest gwarantem ich wolności i sprzyja pomnażaniu osobistego bogactwa. Takiego państwa nie tylko warto bronić, ale w razie konieczności warto się nawet dla niego poświęcać. Natomiast państwa nastawionego wyłącznie, albo przede wszystkim na rabunek własnych obywateli (bo obcych nie może), nie ma powodu bronić, natomiast jest mnóstwo powodów, by je zwalczać. Chodzi naturalnie o aktualną formę państwowości, bo Polska, mająca ponad tysiącletnią historię, jest cały czas ta sama, ale formy państwowości się zmieniają.

Na przykład PRL nastawiona była na eksploatowanie potencjału narodu polskiego, by dzięki temu uszczęśliwić świat ustrojem, jakiego świat nie widział. Więc najpierw Żydzi, kolaborując z bolszewikami, zbuntowali niższe warstwy polskiego społeczeństwa, którego warstwa przywódcza została zdziesiątkowana, przeciwko Kościołowi katolickiemu, stanowiącemu ostatnią zorganizowaną formę resztek polskiej warstwy przywódczej. Potem, na skutek poparcia udzielonego przez Sowiety narodom arabskim, obrócili się przeciwko Rosji i kolaborując z Kościołem zbuntowali znaczną część społeczeństwa przeciwko bolszewikom. W rezultacie nawet tutejsza komuna zrozumiała, że trzeba z PRL-em skończyć, przynajmniej w tym sensie, że trzeba wiele zmienić, by wszystko pozostało po staremu.

Przyzwyczajenie jest bowiem drugą naturą i na przykład komuna musi komuś się wysługiwać. Znakomitą ilustracją tej przypadłości jest Aleksander Kwaśniewski, który nie pojmuje przyjaźni inaczej, jak podlizywania się. Wskutek tego, jako prezydent przez dwie kadencje, zaprzepaścił mnóstwo stosunkowo łatwo osiągalnych korzyści dla Polski, dla podlizywania się nowym „przyjaciołom” w nadziei, że dadzą mu jakąś efektowną posadę. Z kolei Żydzi tradycyjnie używają narodów, pośród których żyją, w charakterze instrumentu dla osiągania celów „Izraela”. Nie znaczy to, że z a w s z e muszą je osłabiać. Niekiedy w interesie „Izraela” leży działanie na rzecz ich wzmacniania, np. Stanów Zjednoczonych, Wlk. Brytanii, czy Związku Sowieckiego w okresie wojny z Niemcami, ale jeśli jest inaczej, to „Izrael” raczej stara się doprowadzić je do stanu bezbronności. Tak zoperowane narody wystawiane są następnie na międzynarodowe targowisko, a na pośredniczeniu w ich sprzedaży można sporo zarobić. W takiej właśnie sytuacji znalazła się Polska, między innymi dlatego, że nasze warstwy przywódcze zdradziły własny naród i szukają już tylko bezpiecznej niszy ekologicznej w strukturze stworzonej przez naszych przyszłych okupantów.

Na przykład odniesiony niedawno „sukces” w Brukseli, gdzie nasza narodowa strategia walki z kryzysem, jaką podczas antykryzysowego śniadania podszepnęła premieru Tusku nasza Katarzyna Wielka, czyli pani Aniela Merkel, została „w stu procentach” zaakceptowana przez unijnych cwaniaków. A – przypomnijmy – polegała ona na tym, by nie tylko samemu odrzucić, ale jeszcze namówić innych do odrzucenia pomysłu węgierskiego premiera Gurcsanyi’ego, by bogate kraje „starej” Unii wsparły kraje Europy Środkowej. Tymczasem czyż w interesie Polski nie leżało namówienie wszystkich krajów Europy Środkowej, by pod pretekstem walki z kryzysem i w imię ogólnoeuropejskiej solidarności, wziąć odszkodowanie za Jałtę i za niemieckie, francuskie, włoskie i angielskie pieniądze, przy pomocy polskiego przemysłu zbrojeniowego zmodernizować armię, a także – ewentualnie – zmniejszyć dług zagraniczny? Tymczasem zadowolony z siebie premier Tusk nadyma się pochwałami, że Polska „uratowała europejską solidarność”, za co wynagrodzona została radosnym przywilejem pożyczenia 4 miliardów euro na budowę autostrady z Berlina do Warschau i Bóg wie, na co tam jeszcze. Takich polskich przywódców Unia kocha i wychwala pod niebiosa, takich mężyków stanu jej właśnie potrzeba. Nie tylko rozbraja państwo ale jeszcze je zadłuża. Czyż trzeba więcej? Oto jaką mądrością rządzony jest nasz kraj, oto jakie następstwa przynosi ogłupianie społeczeństwa przez żydowską gazetę dla Polaków i inspirowane przez razwiedkę, patrzącą, jakby tu Polskę najkorzystniej rozkraść, telewizyjne stacje komercyjne.

Tymczasem „Pan Zmiana”, czyli postawiony na czele Cesarstwa Amerykańskiego Barack Obama postanowił „znormalizować” stosunki z Cesarstwem Rosyjskim, żeby - jeśli nawet się nie przyłączy – chociaż nie przeszkadzało w wyprawie, jaką Cesarstwo Amerykańskie zamierza podjąć przeciwko Iranowi. Okazuje się, że zgodnie z przewidywaniami sceptyków, uważających „Pana Zmianę” za wydmuszkę, po objęciu swego urzędu robi on to, co musi, to znaczy – co mu tam każą starsi i mądrzejsi. A widać, że obstawiony jest przez nich szczelnie do tego stopnia, że bez pośrednictwa szefa administracji Białego Domu pewnie nawet nie wie, jaka jest na zewnątrz pogoda. Oto przykład: zapytany 9 lutego podczas konferencji prasowej w Białym Domu, czy przypadkiem nie wie, jakie kraje Bliskiego Wschodu posiadają broń nuklearną, nagle się zmieszał, zacukał i zaczął bąkać jakieś nieartykułowane dźwięki. Skąd ta nagła konfuzja naszego faworyta? Ano stąd, że uchwalona w 1976 roku Symington Amendment zabrania kategorycznie rządowi amerykańskiemu udzielania jakiejkolwiek pomocy zagranicznej krajowi, który szmugluje lub nielegalnie wzbogaca paliwo nuklearne poza międzynarodową agencją energii atomowej. Dlatego też prezydent Obama, podobnie jak Kongres Stanów Zjednoczonych, absolutnie nie może wiedzieć, że Izrael broń nuklearną posiada. No więc oczywiście „nie wie”, ale takiego noża też się nie spodziewał, więc czym prędzej wykrzesał z siebie mnóstwo entuzjazmu do wyprawy na Iran.

Ruscy szachiści natychmiast zwęszyli okazję i nie wystarczyło im już odstąpienie Amerykanów od instalacji elementów tarczy antyrakietowej w Czechach i Polsce, ale zażądali również odstąpienia od wszelkiej dywersji wobec Rosji przy pomocy dywersantów w osobach Gruzji, Ukrainy i Polski. Czyż i ta obietnica nie zostanie spełniona? Oto jak się kończy zaniedbywanie polskich interesów, które wymagają, by – podobnie jak Turcja – za każdą przysługę brać wynagrodzenie Z GÓRY! Zaiste, rację miał Stanisław Cat-Mackiewicz, zauważając, że tylko język polski stworzył makabryczne określenie: „marzenia ściętej głowy”. Bo oto na wieść o postulatach ruskich szachistów, rzecznicy ich strategicznej partnerki, naszej Katarzyny Wielkiej, zaczęli forsować konieczność „zacieśnienia” związków z Niemcami. Ale co tu jeszcze „zacieśniać”? Przecież już po uszy siedzimy w jamochłonie!