Rosyjski minister spraw zagranicznych książę Gorczakow z zasady nie wierzył nie zdementowanym informacjom prasowym. Dopiero jak taka informacja została energicznie zdementowana przez ministerstwo spraw zagranicznych, albo inną rządową agendę, wierzył w nią bez żadnych wątpliwości. O słuszności zasady wyznawanej przez księcia Gorczakowa mogliśmy przekonać się na przykładzie informacji o tajnych więzieniach, jakie CIA pozakładała na terenie Polski dla tak zwanych terrorystów. Któż to nie zaprzeczał ich istnieniu? I prezydent Aleksander Kwaśniewski i premier Leszek Miller i minister Jerzy Szmajdziński i wiceminister Janusz Zemke... W przypadku Aleksandra Kwaśniewskiego nic nie powinno nas dziwić. Byłoby dziwne dopiero to, gdyby on sam wiedział, kiedy mówi serio, a kiedy nie. Co do Leszka Millera to najciekawsze byłoby ustalenie momentu, w którym, że tak powiem, odwrócił sojusze, bo to, że odwrócił, niezależnie od innych przesłanek, pośrednio potwierdził sam prof. Zbigniew Brzeziński. Z kolei panowie Jerzy Szmajdziński i Janusz Zemke zawsze zrobią to, co nakazuje partia i można im tylko pogratulować, że weszli w życie dorosłe kiedy Stalin był już starym nieboszczykiem, bo w przeciwnym razie na pewno nie ominęłaby ich ponura sława.

W tej sytuacji trudno jeszcze mieć jakiekolwiek wątpliwości co do istnienia tajnych więzień CIA na terenie Polski. To rzecz pewna, tyle, że obecnie, nie bez pewnego rozbawienia, obserwujemy desperackie próby ukrycia tego faktu za dziurawą do granic możliwości zasłoną tajemnicy państwowej. Jakie Polska może mieć państwowe tajemnice, kiedy zdrada stanu stała się u nas niemal cnotą i tylko patrzeć, jak zostanie ustanowiony oficjalny tytuł Wielkiego Sprzedawcy Ojczyzny? Zresztą czego się tu tak desperacko wypierać, kiedy przecież Polska, pod pretekstem walki z terroryzmem, usługowo zabija dla Amerykanów Afgańczyków w Afganistanie, a w tych więzieniach nasi torturanci więźniów podobno tylko torturowali, ale chyba nie zabijali? Żeby było jasne; państwa, jako organizacje przestępcze, czasami wynajmują się nawet do mokrej roboty, ale zawsze starają się wziąć za to jakieś wynagrodzenie. Polska mogłaby więc za te więzienia w Kiejkutach, podobnie jak za zabijanie Afgańczyków wyjednać zgodę NATO na przykład na militarną konwersję naszego zadłużenia zagranicznego, albo chociaż cichą obietnicę amerykańskiego rządu, że przestanie nas molestować w sprawie majątkowych roszczeń wysuwanych przez różne żydowskie organizacje wiadomego przemysłu. A tymczasem – ani jednego, ani drugiego, słowem – nic!

Więc skoro tak, to wypada tylko ustalić jedną rzecz. Kto mianowicie za zgodę na utworzenie na ternie Polski tajnych więzień CIA wziął pieniądze, ile tego było i gdzie je schował. Nie ma bowiem takiej możliwości, żeby Aleksander Kwaśniewski zrobił cokolwiek za darmo, a zwłaszcza coś takiego. Już takiej okazji to by nie przepuścił, a gdyby nawet jakimś cudem przepuścił, to czujni koledzy z razwiedki przepuścić by mu nie dali. A ponieważ takiej sprawy nie mógł przeforsować sam, między innymi z uwagi na sławną „szorstką przyjaźń” z Leszkiem Millerem, to znaczy, że ewentualne wynagrodzenie musiało zostać podzielone i to nie tylko między dygnitarzy, ale również – między tajniaków drobniejszego płazu, co to więźniów pilnowali, torturowali i w ogóle. Wszyscy oni, ma się rozumieć, są związani pieczęcią sławnej „tajemnicy państwowej”, bo u nas tajemnice państwowe do takich właśnie celów służą, ale jestem pewien, że na wszelki wypadek pieczęć państwowej tajemnicy została dodatkowo zalepiona złotym plastrem. Ja im tego nie żałuję, niech im tam będzie na zdrowie, ale skoro już powiedziało się „a”, to wypada też powiedzieć „b”, dzięki czemu będziemy mogli lepiej poznać przyczyny, dla których polskie interesy państwowe jakoś nie mogą znaleźć zrozumienia u naszych aktualnych sojuszników. Oni przecież mogą w tej sytuacji uważać, że wszystkie nasze oczekiwania spełnili.