Jak pamiętamy z „Potopu”, kiedy oficer relacjonował Stefanowi Czarnieckiemu, jako to Szwedzi wymknęli się z saku w widłach Wisły i Sanu - że mianowicie z wielkim hałasem budowali most – tamten mu przerwał i dokończył, że przeprawili się po cichu w zupełnie innym miejscu. „To Wasza Miłość miała już relację?” – wyjąkał zdumiony oficer. Pan premier Tusk nie ma oczywiście takich ambicji, jak Karol Gustaw, ale zachowuje się podobnie. Nie sądzę, żeby wymyślił to sam; już prędzej „w samotnej celi mu święci Pańscy to podszepnęli”, tzn. nie tyle może „święci Pańscy” co tubylcza i niemiecka razwiedka, która co najmniej od 2007 roku przeszła na ręczne sterowanie tymi wszystkimi mężykami stanu w Polsce. Wskazuje na to nie tylko zaniechanie obchodów rocznicy zwycięstwa nad Niemcami, ale również – pominięcie milczeniem tego uniku przez niezależne media.

Najwidoczniej wszyscy uważają, że – po pierwsze – obchodzenie tej rocznicy byłoby w obecnej sytuacji nietaktowne, a po drugie – bezzasadne zarówno historycznie, jak i przede wszystkim – politycznie. Czy bowiem Polska rzeczywiście wyszła z II wojny światowej zwycięsko? Nie można było tego z całą pewnością stwierdzić ani wtedy, ani – tym bardziej – teraz, kiedy powoli kończy się proces przekształcania gospodarki polskiej w peryferyjną i uzupełniającą gospodarkę niemiecką, pozbawianą przemysłu ciężkiego strefę półrzemieślniczej - półprzemysłowej wytwórczości i przetwórstwa rolnego – mniej więcej taką samą, w jaką po bezwarunkowej kapitulacji alianci zamierzali pierwotnie przekształcić Niemcy. A przecież to jeszcze nie koniec tych przekształceń, bo decydujące przemiany terytorialne i polityczne dopiero przed nami – oczywiście po ratyfikowaniu traktatu lizbońskiego. Dlatego właśnie Niemcy przeszły w Polsce na ręczne sterowanie, bo lepiej dmuchać na zimne, niż przez jakieś zaniedbanie dopuścić, by do grona tubylczych mężyków stanu przedostała się jakaś nieprzewidywalna Schwein, która o polskie interesy państwowe zacznie upominać się naprawdę.

Dlatego też Donald Tusk, który skądś musiał dowiedzieć się o wątpliwościach, czy jako, bądź co bądź, premierowi tubylczemu, aby wypada mu w charakterze gospodarza podejmować w Gdańsku panią Anielę Merkel, niczym tonący brzytwy uchwycił się pretekstu w postaci alternatywnej demonstracji stoczniowców i zrejterował na bezpieczny politycznie Wawel. Stamtąd właśnie, stojąc u boku pani Anieli, zamierza wezwać „wszystkich Polaków”, żeby się radowali z obalenia komunizmu, które miało nastąpić akurat 4 czerwca 1989 roku, kiedy to odbyły się kontraktowe wybory, podyktowane przez generała Kiszczaka swoim zaufanym partnerom przy okrągłym stole. Czy jednak komunizm aby na pewno został wtedy obalony? Czy rzeczywiście 4 czerwca 1989 roku zasługuje na upamiętnianie go w charakterze cezury dziejowej?

Mimo wszelkich wątpliwości, jakie nasuwają się w związku z prawdziwym, a nie „legendarnym” przebiegiem ówczesnych wydarzeń, można by od biedy 4 czerwca 1989 roku za taką cezurę uznać, gdyby nie drobiazg w postaci 4 czerwca 1992 roku, kiedy to przez obydwie strony umowy okrągłego stołu obalony został rząd premiera Jana Olszewskiego, za próbę UJAWNIENIA komunistycznej agentury w strukturach rzekomo niepodległego już, a więc w domyśle – wolnego od komunistycznych wpływów państwa polskiego. Co prawda, w tej próbie, podobnie zresztą, jak we wszystkich innych przedsięwzięciach tamtego rządu, zabrakło niezbędnego zdecydowania, ale nie o to w tej chwili chodzi, tylko o to, że przebieg wydarzeń 4 czerwca 1992 roku potwierdza ponad wszelką wątpliwość, że komunizm z Polsce wcale obalony NIE ZOSTAŁ. I nie chodzi tu wyłącznie o samą OBECNOŚĆ agentury w strukturach państwa, chociaż i to jest bardzo charakterystyczne, ale przede wszystkim o to, że agentura ta była niewątpliwie narzędziem przeprowadzenia przekształcenia państwa w pożądanym kierunku. W przeciwnym razie nie byłaby broniona z taką determinacją, jaka i dzisiaj zaskakuje. A w jakim kierunku państwo przekształcała?

Wyjaśnił to w swoim czasie sam „drogi Bronisław”, któremu jacyś zachodni lewaccy doktrynerzy wytknęli, podobnie zresztą, jak Jackowi Kuroniowi, że oni, przecież szczerzy socjaldemokraci, żyrują wolnorynkowe przemiany. „Drogi Bronisław” odparł z godnością, że owszem – ale tylko po to, by w przyszłości móc prowadzić politykę socjaldemokratyczną. Oczywiście jak zwykle koloryzował, bo te „wolnorynkowe przemiany” dokonywały się wyłącznie w sferze retoryki, którą wszyscy obficie szafowali, a która była tylko parawanem zakrywającym wprowadzanie kapitalizmu kompradorskiego, którego beneficjentem stawała się prl-owska szajka ze swoim najtwardszym jądrem w postaci razwiedki i jej agentury. Najlepszym świadectwem tego procesu jest statystyka: 1 stycznia 1989 roku (a więc pół roku przez „obaleniem komunizmu”) reglamentacja obowiązywała tylko w kilku przypadkach, których wspólnym mianownikiem było ryzyko sprowadzenia niebezpieczeństwa powszechnego (np. obrót bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi), a w 10 lat później – już w ponad 200 OBSZARACH gospodarki.

Taka jest prawda o rzekomym „obaleniu komunizmu” 4 czerwca 1989 roku i propagandowa hucpa wokół tej rocznicy oraz przekomarzania – czy w Gdańsku, czy na Wawelu – niezależnie od uwarunkowań międzynarodowych – są tylko propagandowym manewrem, którego celem jest zmylenie opinii publicznej, podobnie jak celem manewru Karola Gustawa było zdezorientowanie polskiego wojska, co w lot spenetrował Stefan Czarniecki.