Ogólnopolski konkurs o 50 synekur w Parlamencie Europejskim rozstrzygnął się między czterema partiami: Platformą Obywatelską, Prawem i Sprawiedliwością, Sojuszem Lewicy Demokratycznej oraz Polskim Stronnictwem Ludowym. Ten rezultat pokazuje, iż oligarchizacja naszej sceny politycznej ma charakter trwały, a najlepszym tego dowodem jest klęska tak zwanej centrolewicy i Libertasu. Centrolewica była, czy może jest próbą odbudowania pod nowym szyldem środowiskowej partii „Gazety Wyborczej” z dysydentami z SLD, zaś Libertas – próbą powrotu na polityczną scenę Młodzieży Wszechpolskiej pod błękitnym sztandarem paneuropeizmu. Scena polityczna okazała się odporna na tego rodzaju próby, ale odwrotną stroną tej odporności jest redukcja elektoratu do tak zwanej żelaznej rezerwy.

Ale – chociaż z punktu widzenia stręczonej nam demokracji zakrawa to na katastrofę – ważniejsze jest co innego. Wybory do Parlamentu Europejskiego, a zwłaszcza – wysokie zwycięstwo Platformy Obywatelskiej pokazuje, że razwiedka trzyma społeczeństwo polskie mocno za twarz. Niska frekwencja dowodzi bowiem, że społeczeństwo zostało przekonane, iż w sytuacji postępującej oligarchizacji głosowania niczego nie zmieniają. Nie tylko zostało przekonane – ale chyba już się z tym pogodziło. Inaczej nie można by wytłumaczyć braku wyraźnej reakcji opinii publicznej na deklarację premiera Donalda Tuska, że podpisał traktat lizboński bez czytania. Zresztą – jaka mogłaby być reakcja opinii publicznej, skoro media elektroniczne zdominowane są przez razwiedkę, która robi wszystko, by podtrzymać pozytywny wizerunek Platformy Obywatelskiej? Okazuje się, że przy pomocy sprytnych socjotechnik można jeszcze skuteczniej trzymać społeczeństwo za twarz, niż przy pomocy terroru.

Dlatego też ten wynik wyborów do Parlamentu Europejskiego w Polsce jest ważnym sygnałem również dla zagranicy, przede wszystkim – dla kierownika politycznego Unii Europejskiej, czyli Niemiec. Jeżeli Platforma Obywatelska uzyskuje najlepszy wynik wyborczy niemal nazajutrz po deklaracji CDU CSU, domagającej się nie tylko potępienia wypędzeń, ale również – przywrócenia praw, to znaczy, że nie trzeba się specjalnie krępować przy kolejnym eskalowaniu żądań i zaostrzaniu tak zwanej polityki historycznej. Okazało się, że instrumenty psychicznego obezwładniania i narkotyzowania polskiego społeczeństwa działają sprawnie, a przewerbowana razwiedka panuje nad sytuacją. Ugrupowania przeciwne ratyfikacji traktatu lizbońskiego zostały usunięte z politycznej sceny w sposób trwały, a zatem coraz bardziej prawdopodobna może okazać się próba wprowadzenia traktatu lizbońskiego w życie już jesienią, bez względu na to, czy wszystkie państwa ratyfikują go, czy nie.