Starzy ludzie pamiętają, jak to w drugiej fazie wojny niemiecki Wehrmacht, „wycofywał się na z góry upatrzone pozycje”, co niekiedy nazywało się również „skracaniem frontu”. W komunikatach wojennych takie „skracania frontu” miały same zalety, ale tak naprawdę chodziło o ukrycie słabości.

Podobna sytuacja zaistniała w koalicji rządowej. Pan premier Kaczyński chyba już zrozumiał, że PiS jest za słaby nawet na taką wersję IV Rzeczypospolitej, która polegałaby już tylko na zajęciu miejsca rozgromionej „grupy trzymającej władzę” i próbuje „skracać front” w nadziei, że to przegrupowanie pozwoli mu jeśli nie utrzymać władzę, to przynajmniej podzielić się nią w sposób dla siebie korzystny.

Widać to choćby na podtrzymywaniu ofensywy na odcinku Samoobrony i wyraźnym jej zahamowaniu na odcinku Ligi Polskich Rodzin i Radia Maryja. Pan Andrzej, który w dodatku chyba naprawdę się rozchorował, jest pod coraz większą presją między innymi za sprawą wpływowego męża stanu, Wielce Czcigodnego posła Stanisława Łyżwińskiego.

Gdyby nawet zarzuty prokuratorskie podzielić na połowę, to i tak mogłyby one wzbudzić w wielu mężczyznach nie tylko zazdrość z powodu tak licznych okazji do grzechu, ale i respekt dla jego temperamentu – a nie jest wykluczone, że zdrowie pana Andrzeja mogło zostać podkopane właśnie wskutek dotrzymywania mu towarzystwa.

Co prawda wszystko to w sądzie może okazać się hucpą, bo na główną ofiarę posła Łyżwińskiego wykreowana została pani Aneta Krawczykowa, która do dziś dnia nie może się zdecydować, komu właściwie przypisać ojcostwo swej córeczki, a także inne panie, przez całe lata asystujące posłowi i biorące od niego pieniądze, ale zanim to nastąpi, reputacja pana Andrzeja, co tu ukrywać, trochę na tym cierpi.

A tu jeszcze premier Kaczyński poderwał mu autorytet mianując na stanowisko ministra rolnictwa pana Wojciecha Mojzesowicza, dysydenta z Samoobrony, który tylko patrzeć, jak zacznie żelazną miotłą wymiatać z posad wszystkich mało spostrzegawczych. Dla całego klubu jest to nieomylny znak, że trzeba wycofać się na jakieś z góry upatrzone pozycje, a te wskazuje usunięty niedawno z Samoobrony europoseł Czarnecki, któremu podobno udało się w ten sposób skaptować prawie dwie trzecie spośród 44 posłów.

Reszta na razie demonstruje wierność panu Andrzejowi, ale jak długo? Charakterystyczne jest, że dysydenci z Samoobrony nie są wabieni do PiS. Król pruski Fryderyk II często mawiał, że można posługiwać się kanaliami, ale broń Boże nie spoufalać się z nimi. Jak się okazuje, metody sprawdzone w okresie absolutyzmu oświeconego można z powodzeniem stosować również w demokracji.

W ten oto sposób pan premier próbuje odsunąć widmo sejmowej komisji śledczej, która wzięłaby na tapetę Centralne Biuro Antykorupcyjne. Wprawdzie demonstruje niezachwianą wiarę, że jego szefowi w osobie pana Mariusza Kamińskiego „należy się nagroda”, ale jeśli nawet, to – powiedzmy sobie szczerze – chyba tylko za lojalność. Tymczasem komisja, gdyby powstała, na pewno nie zachowałaby wobec pana Mariusza staroświeckiej rewerencji, więc lepiej nie ryzykować.

Dlatego eskalacji naporu na pana Andrzeja towarzyszą ze strony premiera pojednawcze gesty wobec Romana Giertycha, który na takie dictum natychmiast nabrał wigoru, zapowiadając wydanie powtórnego rozporządzenia w sprawie kanonu lektur szkolnych i oświadczając gotowość dymisji, gdyby zostało ono jeszcze raz zmienione przez Radę Ministrów. Mamy zatem dalszy ciąg groteskowej wojny o Gombrowicza z tym, że min. Giertych zapowiada kompromis w postaci dopuszczenia do kanonu fragmentów „Ferdydurke”.

Sytuacja nie jest jednak do końca jasna, bo właśnie premier energicznie zdementował doniesienia, jakoby w specjalnym liście przedstawił Donaldowi Tuskowi ofertę zawiązania koalicji. Dementi premiera uzupełnił rzecznik rządu pan Dziedziczak wyjaśniając, że pan premier nie wysyłał do Donalda Tuska listu z ofertą zawiązania koalicji.

Pamiętając o zasadzie księcia Gorczakowa, który nie wierzył nie zdementowanym informacjom prasowym, można w tej sytuacji dopuścić możliwość, że pan premier wysłał jednak Donaldowi Tuskowi list z inna ofertą – na przykład ofertą wspólnej zmiany ordynacji wyborczej, polegającej na wprowadzeniu okręgów czteromandatowych.

Coś może być na rzeczy, bo Marek Jurek zaapelował do Donalda Tuska, by Platforma przeforsowała zmianę konstytucji i wprowadziła ordynację większościową z okręgami jednomandatowymi. Dla Marka Jurka to byłaby ostatnia deska ratunku, bo w przeciwnym razie – Canossa albo śmierć polityczna.

Ciekawe, że „Rzeczpospolita” zaraz opublikowała sondaż, z którego wynika, że naród ponad wszystko pragnie takiej właśnie ordynacji. W tej sytuacji również skracanie frontu przez pana premiera może być swego rodzaju rozpoznaniem walką – co widać na przykładzie drugiego skrzydła, jakie przed kilkoma tygodniami zostało poddane cięciu – Radia Maryja.

Wprawdzie i premier i prezydent „przyjęli przeprosiny” o. Rydzyka, ale ni stąd ni zowąd z interwencją w sprawie toruńskiego Radia wystąpił do rządu polskiego izraelski ambasador Peleng. Rząd, zamiast natychmiast uznać go za persona non grata z powodu bezczelnego wtrącania się w wewnętrzne sprawy państwa polskiego i w ten sposób nauczyć rozumu wszystkich następnych ambasadorów, przełknął zniewagę w milczeniu, co może być oznaką tchórzliwego nadskakiwania „starszym braciom” przez obydwu braci młodszych, ale równie dobrze – poważnym ostrzeżeniem wobec o. Rydzyka, że wojna może zostać w każdej chwili wznowiona, jeśli tylko Radio odejdzie od „pluralizmu” i zacznie popierać „przedsięwzięcia marginalne”, które w tej retoryce oznaczają Ligę i Samoobronę. Inna sprawa, że LiS nie wykazuje oznak życia, więc może okazać się przedsięwzięciem jednorazowego użytku.