Demokracja, jak wiadomo, to pełny spontan i odlot. Jak w tej sytuacji sprawić, by mimo wszystko była przewidywalna? Pewnej wskazówki udzielił kiedyś sam Mahatma Gandhi, wyznając w przystępie szczerości, że nic nie jest tak kosztowne, jak stworzenie wrażenia ubóstwa i prostoty. Tak samo i demokracja – pełny spontan i odlot mogą sobie być pod warunkiem, że ktoś starszy i mądrzejszy tym wszystkim kieruje.

Weźmy taką Turcję, która jest państwem demokratycznym i nawet, wespół z innymi państwami NATO, krzewi demokrację w różnych krajach. Więc w Turcji wszyscy mogą brać udział w demokratycznych wyborach, ale jeśli wygrałaby je nie ta partia, co trzeba, to wojsko mówi krótko: nie – i w następnym głosowaniu wszystko już jest, jak się należy.

Ostatnio odbyły się demokratyczne wybory prezydenckie w Iranie, w których z jednej strony brał udział urzędujący prezydent Ahmadineżad, a z drugiej – kandydat do prezydenckiego urzędu Mir-Hosejn Musawi. Demokratyczne wybory wygrał prezydent Ahmadineżad, ale kandydat Musawi stwierdził, że to nieprawda i że to on wygrał. Zupełnie tak samo, jak w Stanach Zjednoczonych, kiedy wybory prezydenckie wygrali jednocześnie obydwaj kandydaci: Bush i Gore. O ile jednak Amerykanie ani nie wyszli z tego powodu na ulice, ani się nie zabijali, to Irańczycy – już tak. Wygląda na to, że Irańczycy są bardziej przywiązani do demokracji od Amerykanów, nie mówiąc już o nas, Polakach, z których większość w ogóle nie pofatygowała się na głosowanie do Parlamentu Europejskiego.

Stany Zjednoczone i Unia Europejska popierają oczywiście Mira-Hosejna Musawiego, bo prezydent Ahmadineżad wiele razy publicznie bluźnił Izraelowi, a Musawi jeszcze nie miał ku temu okazji, więc to on jest naszym faworytem. Dlatego między wyborami prezydenckimi w Iranie i wyborami parlamentarnymi w 2007 roku w Polsce można zauważyć pewne podobieństwo. Otóż i tu i tam wielką rolę odegrali „młodzi”, którzy w tym celu „skrzykiwali się” przy pomocy telefonów komórkowych. Być może jest to czysty przypadek, ale tyle podobieństw na raz skłania do zastanowienia, czy przypadkiem ktoś starszy i mądrzejszy nie próbował dyskretnie na wynik tych wyborów wpłynąć. Pewności, ma się rozumieć, nie ma; jeszcze by tego brakowało – ale ci „młodzi” i te telefony komórkowe... Jeśli w jednym kraju, takim jak, dajmy na to, Polska mobilizacja „młodych” przynosi takie znakomite rezultaty w postaci upragnionego zwycięstwa Platformy Obywatelskiej, która obiecywała „normalizację stosunków” z sąsiadami, to dlaczego nie zastosować tej samej rutynowej metody w Iranie? Aż się prosi, żeby tam też zmobilizować „młodych”, zwłaszcza, że prezydent Ahmadineżad wielokrotnie bluźnił Izraelowi, a Mir-Hosejn Musawi – ani razu.