Wydaje się, że posłowie niezbyt dobrze wypoczywali podczas tegorocznych wakacji parlamentarnych. Zwłaszcza w niektórych klubach atmosfera jest niezwykle nerwowa, a wiadomo, że nic tak nie wyczerpuje, jak zdenerwowanie spowodowane na przykład koniecznością podejmowania różnych życiowych decyzji.

Pewien dyrektor skazany za malwersacje trafił do więzienia, gdzie naczelnik – ludzki człowiek – przydzielił go do spokojnej pracy w kartoflarni. Aliści już następnego dnia więzień-dyrektor zameldował się z prośbą o zmianę zajęcia. Na uwagę naczelnika, że obieranie kartofli to przecież lekka praca, dyrektor wybuchnął: Lekka? To się tylko tak panu wydaje! Kartofle są różne; większe, mniejsze, zdrowe i zgniłe... Nie ma pan pojęcia, ile to decyzji trzeba podjąć!

A tu, jak na złość, po nerwowych wakacjach czeka jeszcze bardziej denerwujący i bolesny powrót do rzeczywistości. Jak tylko zakończy się festiwal piosenki w Sopocie, a dzieci pójdą do szkoły, ma się rozpocząć ogólnopolska akcja protestacyjna pracowników sfery budżetowej, którzy pragną godnego życia. Konkretnie chodzi o to, żeby rząd zmusił inne grupy społeczne do płacenia wyższych cen za usługi medyczne i edukacyjne – bo tylko w ten sposób może być zrealizowany postulat podniesienia płac w sferze budżetowej.

Ciekawe, że ludzie nawet nieźle wykształceni przywiązują tak dużą wagę do nominalnej wysokości płac, jakby zupełnie zapomnieli, że to nie wysokość jest najważniejsza, tylko siła nabywcza wynagrodzeń. Płace mogą być wysokie, ale kiedy ceny są jeszcze wyższe, pracownikowi wcale się od tego nie poprawia. Zatem nie tyle chodzi o to, żeby były wysokie płace, tylko żeby były niskie ceny.

Od czego zależą ceny? Od tego, ile kosztują surowce i materiały niezbędne do produkcji różnych towarów, np. rudy metali, ropa naftowa, żywność i – płace robocze. Im niższe są ceny tego wszystkiego, tym niższe koszty produkcji, a zatem – tym niższe mogą być ceny towarów konsumpcyjnych.

Ale ten efekt może być w jednej chwili zniweczony przez wysokie podatki. Wysokie podatki sprawiają, że droższe są surowce i nośniki energii, a co za tym idzie – wyższe koszty produkcji i wyższe ceny towarów, wskutek czego siła nabywcza wynagrodzeń maleje i ludzie domagają się podwyżek płac. Jednak podwyżki płac jeszcze bardziej podnoszą koszty produkcji materialnej i usług, siła nabywcza nawet podwyższonych zarobków jest coraz mniejsza – i tak dalej.

Jeśli zatem jakiś protest miałby sens, to tylko o obniżenie podatków. Ciekawe, że o to akurat żaden związek zawodowy nie protestuje. Dlaczego? Czyżby nie zauważali słonia w menażerii?