W poprzednim komentarzu [Agonia IV Rzeczypospolitej – przyp. webmaster] przewidywałem, że w zaistniałej sytuacji premier Kaczyński zrezygnuje z koalicji, bo administrować państwem do wyborów PiS potrafi samodzielnie.

Sądziłem, że z uwagi na wakacje parlamentarne demontaż koalicji może odwlec się o dwa tygodnie, ale premier najwidoczniej wolał nie tracić czasu. Ludzie przesądni, zwłaszcza jeśli sa tacy w Samoobronie, albo LPR, będą mieli dodatkowy argument, bo „czarny poniedziałek” dla koalicyjnych „przystawek” – jak określano w mediach Samoobronę i LPR – przypadł akurat 13 sierpnia.

Stanowiska stracili wszyscy mężowie stanu z LPR i Samoobrony, tzn. wicepremier i minister edukacji Roman Giertych, którego zastąpił na tym stanowisku prof. Ryszard Legutko, filozof z UJ i senator PiS oraz Rafał Wiechecki, którego zastąpił oficer marynarki Marek Gróbarczyk.

Na ministra rolnictwa już wcześniej mianowany został Wojciech Mojzesowicz, ongiś z Solidarności RI, potem w Samoobronie, wreszcie w PiS. Stanowisko stracił też Andrzej Aumiller, uchodzący w Samoobronie za człowieka renesansu, co to potrafi wszystko, podobnie jak wczesniej w Unii Pracy. Jego zastąpił Mirosław Barszcz, który na pierwszej konferencji prasowej zapowiedział, że mieszkania może nie będą tanie jak barszcz, ale niewiele droższe. I wreszcie Annę Kalatę, o której kuchni i spiżarni w ministerstwie pracy opowiadano sobie na mieście niesamowitości, zastąpiła Joanna Kluzik–Rostkowska.

Kuracja przeczyszczająca, jaką krajowi zaordynował premier Kaczyński objęła nie tylko najważniejszych dygnitarzy, ale i mężyków stanu, że tak powiem, drobniejszego płazu. Stąd płacz i zgrzytanie zębów, co jest całkowicie zrozumiałe, zwłaszcza w przypadku utraty hojnych alimentów od Rzeczypospolitej.

Zaraz tez okazało się, że „demokracja jest zagrożona” ze strony „totalitarnych skłonności”, jakie objawia rząd. Z jednej strony nie wpada takim diagnozom zaprzeczać, skoro ich autorami są wczorajsi wicepremierzy i ministrowie tego rządu, z drugiej jednak strony – czy wypada w takie deklaracje wierzyć, skoro składają je ludzie, którzy jeszcze wczoraj w „zagrażaniu demokracji” brali czynny udział, wzmacniając „totalitarne skłonności” rządu?

Nigdy jeszcze zmiana punktu widzenia nie nastepowała tak radykalnie i szybko po zmianie punktu siedzenia. Na tym najwyraźniej polega ów sławny pragmatyzm, który dzisiaj Lidze Polskich Rodzin, pod dyktando Samoobrony, w ścisłym współdziałaniu z Sojuszem Lewicy Demokratycznej, każe forsować konstruktywne wotum nieufności z byłym działaczem Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej, lektorem PZPR i słuchaczem kursów dla oficerów politycznych w Łodzi – czyli Januszem Kaczmarkiem w charakterze premiera. Osobnego wyjasnienia wymaga,dlaczego akurat w nim upodobali sobie również bracia Kaczyńscy, ale dla LPR tego rodzaju upodobania mogą zakończyć się całkowitą kompromitacją.

Tym bardziej, że wcale nie jest pewne, czy konstruktywne wotum nieufnosci w ogóle przejdzie. Wszystko zalezy od Platformy Obywatelskiej, a ta, po rozmowie Donalda Tuska z prezydentem Kaczyńskim, sprawiała wrażenie umówionej z PiS–em co do sposobu rozegrania wyborów i dalszego postępowania.

Po pierwsze – PO zgadzała się z PiS co do konieczności przedterminowych wyborów, co wymagało albo uchwały Sejmu o samorozwiązaniu, albo wspólnego zablokowania przez PO i PiS powołania nowego rządu. Uchwała o samorozwiązaniu wymagałaby poparcia ze strony SLD, który najwyraźniej nie zmierza go udzielić.

Pozostaje zatem droga okrężna w postaci zgłoszenia przez premiera wniosku o wotum zaufania. Rząd tego nie uzyska, zatem premier w tej sytuacji składa dymisję rządu. Jeśli Sejm przy kilku podejściach nie jest w stanie powołać nowego gabinetu, prezydent może rozwiązać parlament i rozpisać nowe wybory.

Jeśli zatem sprawa została uzgodniona podczas rozmowy prezydenta z Donaldem Tuskiem, to PO i PiS byłyby w stanie zablokować każdą próbę powołania alternatywnego gabinetu i w ten sposób doprowadzić do rozwiązania Sejmu.

Po drugie, z uwagi na to, iż wybory odbyłyby się najpóźniej w listopadzie, powoływanie komisji śledczej w sprawie CBA nie mialoby innego sensu, jak wyłącznie ten, że Andrzej Lepper mógłby się zorientować, jakie dowody przeciwko niemu zgromadziła prokuratura, a rozżaleni utratą alimentów mężowie stanu mogliby zamarkować „obronę demokracji” poprzez wytarzanie premiera Kaczyńskiego, ministra Ziobry i szefa CBA Mariusza Kamińskiego w smole i pierzu.

Wszystko wydawało się jasne i początkowe deklaracje polityków PO wskazywały, że ta sprawa również została uzgodniona podczas czterogodzinnej rozmowy prezydenta z Donaldem Tuskiem. Aliści ostatnio z szeregów PO zaczeły dobiegać głosy o potrzebie powołania przed wyborami, a więc jeszcze w aktualnej kadencji, nie tylko komisji śledczej w sprawie CBA, ale również – w sprawie samobójstwa Barbary Blidy.

Ta ostatnia sprawa według wszelkich oznak, została wytypowana przez SLD, którego faktyczne kierownictwo znowu przejął Leszek Miller, za główny motyw kampanii wyborczej. Barbara Blida jako „santa subito”, została wytypowana na męczennicę faszystowskiego reżymu IV Rzeczyspopolitej.

Jest to pomysł równie makabryczny, co groteskowy, ale dla razwiedki to nic nie szkodzi. Można powiedzieć, że w groteskach nawet się lubuje, czego dowodem może być choćby prezydentura Lecha Wałęsy.

To, że takie rzeczy jak za pania matką powtarza Samoobrona, to nic dziwnego. Nic też dziwnego, że do tej nowej świeckiej tradycji najwyraźniej garnie się również LPR. Jeśli jednak pojawiły się w tej sprawie różnice zdań w PO, to znaczy, że razwiedka zmobilizowała również tamte rezerwy.

Podział przebiega według wyraźnej linii: za komisjami opowiada się Grzegorz Schetyna i Paweł Graś, przeciwko – Jan Rokita. Po stronie zwolenników komisji subito znalazł się również Bronisław Komorowski, co utwierdza mnie w podejrzeniach, że podczas piastowania wysokich stanowisk w Ministerstwie Obrony Narodowej musiał popaść w jakieś bliskie spotkania III stopnia, wskutek czego mógł się nieusuwalnie strefić, no i stąd te wszystkie wolty.

Może to zresztą takie przekomarzania, żeby PiS nie poczuł się zbyt pewnie i nie zhardział, bo – powiedzmy sobie szczerze – nie ma do tego najmniejszych, ale to najmniejszych powodów.

Jak jest naprawdę – przekonamy się przy głosowaniach, bo mówić to można różne rzeczy, ale za niewłaściwe głosowanie można z dobrego miejsca na liście wyborczej wylecieć do „ciemności zewnętrznych”, gdzie, jak wiadomo, jest „płacz i zgrzytanie zębów”.