Skrócenie kadencji Sejmu oznacza, że rozpoczęła się kampania wyborcza. Jak wiadomo, kampania wyborcza może być albo negatywna, albo pozytywna.

Kampania negatywna właściwie zaczęła się już na wiosnę 2005 roku i wygląda na to, że będzie trwała nieprzerwanie aż do 19 października włącznie – bo 20 będzie obowiązywała cisza wyborcza. Ta cisza będzie obowiązywała tylko w Polsce, więc kampania negatywna za granicą będzie trwała sobie w najlepsze, chyba, że cudzoziemskie gryzipióry nie dostaną jurgieltu.

O tym jednak nie ma mowy; bo przecież zadania „prasy międzynarodowej” wykraczają i to znacznie poza problematykę tubylczych wyborów w Polsce. Owszem, ważne jest, żeby wygrały je odpowiednie siły, ale jeszcze ważniejsze – by wyłoniona w ten sposób tubylcza administracja trafiła pod właściwy nadzór – o co upomniał się ostatnio i Wacław Havel, i Aleksander Kwaśniewski – każdy po swojemu.

Kampania negatywna polega na tym, że jej uczestnicy udowadniają publiczności, iż ich konkurenci absolutnie nie nadają się nie tylko do rządzenia państwem, ale w ogóle – do polityki. Argumenty, a nawet wyzwiska, jakie przy tej okazji padają z obydwu, czy też ze wszystkich stron, są trafne, logiczne i dobrze uzasadnione, toteż nie bardzo można się im sprzeciwiać.

Zresztą – powiedzmy sobie szczerze – ludziom spoza środowiska nie bardzo też wypada. W końcu ci politycy obcują ze sobą już tyle lat, w życiu towarzyskim są po imieniu, więc niewątpliwie znają się nawzajem znacznie lepiej, niż ktokolwiek inny. Skoro tedy kategorycznie twierdzą, że żaden z nich nie nadaje się do polityki, że raczej „kury im szczać prowadzać, a nie politykę robić” – to cóż mają robić wyborcy, jak nie przyjąć tego do wiadomości?

Problem polega na tym, że demokracja nie pozostawia wyborcom żadnej alternatywy; muszą wybierać wyłącznie między tymi, którzy w trakcie kampanii przekonali ich, że są łajdakami, durniami, a nawet złodziejami. Nic więc dziwnego, że coraz więcej wyborców nie chce statystować w tym obrzydliwym widowisku, że frekwencja wyborcza spada.

Co prawda, demokracji to wcale nie szkodzi, przeciwnie – przy niskiej frekwencji nawet bardziej się stabilizuje, bo jakże ma być inaczej, skoro do głosowania idą już tylko kandydaci w rodzinami i przyjaciółmi oraz działacze partyjni?

W tej sytuacji całkiem zrozumiały jest apel Waldemara Pawlaka z PSL, by zaniechać tej wojny i podać sobie rękę do zgody. Słuszna jego racja, bo skoro do wyborów i tak idą tylko rodziny z przyjaciółmi i działaczami, to nie ma dla kogo się wysilać, a co ważniejsze – nie ma potrzeby zdradzać tajemnicy, a zwłaszcza – wbijać jej ludziom do głowy, że są rządzeni przez złodziei, durniów i łajdaków.

Czy nie lepiej, żeby myśleli, że rządzi nimi Rada Uczciwych Mędrców, więc jeśli mimo to sprawy idą źle, to tylko ich, ciemnej masy, wina? Gdyby nie było tych wojen na górze, to może nawet do dnia dzisiejszego nikt by się nie dowiedział o rozbiorze Polski, jakiego PSL wraz z SLD dokonały w latach 19993–1997, podobnie jak koalicja AWS–UW w latach 1997–2000 i później. A czego oczy nie widzą, o to serce nie boli, więc tacy obywatele byliby szczęśliwi, nawet gdyby ich strzyc do gołej skóry.

Dlatego obok kampanii negatywnej jest i pozytywna. Kampania pozytywna polega na tym, że partie polityczne na wyścigi obiecują, czego to nie zrobią, żeby tylko obywatelom przychylić nieba.

Naturalnie nikt nie zamierza tych obietnic spełniać, bo często jest to albo głęboko szkodliwe, albo obiektywnie niemożliwe, ale wszyscy wiedzą, że nie chodzi o to, żeby były spełniane, tylko – żeby były przyjemne.

No i właśnie, kiedy tylko okazało się, że 21 października będą wybory, „Rzeczpospolita” przepytała przedstawicieli poszczególnych partii, co też tym razem wymyśliły, by przychylić nam nieba.

Z prawdziwą uciechą zobaczyłem, że wszyscy – poza Prawem i Sprawiedliwością – chcą, a nawet „zdecydowanie chcą” rozdzielić funkcję prokuratora generalnego i ministra sprawiedliwości. Z pozoru nic nadzwyczajnego, ale chodzi o to, że ten postulat wszystkie partie obiecywały zrealizować zarówno po wyborach w roku 1993, po wyborach w roku 1997, po wyborach w roku 2001, no i oczywiście – po wyborach w roku 2005.

Oczywiście niektóre nazywały się wtedy inaczej, np. PiS nazywał się wtedy Porozumieniem Centrum, Platforma Obywatelska – najpierw Kongresem Liberalno–Demokratycznym, a potem – Unią Wolności, Samoobrona najpierw była związkiem zawodowym i do prokuratury miała stosunek zdecydowanie podejrzliwy, bez względu na jej usytuowanie w systemie organów państwa, no a teraz pewnie by też chciała, by prokurator generalny podlegał Konwentowi Seniorów, którzy za każdym razem by ustalali w demokratycznym głosowaniu, które śledztwa ma wszczynać, a które – umarzać. SLD też był Polską Zjednoczona Partią Robotniczą, zanim najpierw został Socjaldemokracją Rzeczypospolitej Polskiej, a później – SLD.

Ale chociaż wszyscy – oczywiście poza PiS–em – „chcieli” rozdzielić te urzędy, to jak dotąd – nie są one rozdzielone, mimo, że wszystkie „chcące, a nawet «zdecydowanie chcące»” tego ugrupowania zdążyły w międzyczasie rządzić państwem.

Ta sytuacja przypomina anegdotę Stefana Kisielewskiego o polowaniu na zające. Myśliwi przybywają do lasu i ustawiają się w linię. Nagle z lasu wyskakuje zając. Wszyscy podrywają strzelby, ale leśniczy powiada: panowie, to samica, często kotna, my do niej nigdy nie strzelamy! Myśliwi opuszczają więc strzelby, wtem z lasu wybiega drugi zając, a leśniczy mówi: aaa, teraz to co innego; to stary kot, my zawsze do niego strzelamy!