Stefan Kisielewski opowiadał kiedyś, jaka jest różnica między pielęgniarką polską i żydowską. Polska pielęgniarka rankiem relacjonuje lekarzowi, jak pacjenci spędzili noc, podczas gdy żydowska rozpoczyna od egzaltowanego wyznania: panie doktorze, co JA przeżyłam! Niedawno zakończył się, a właściwie nie tyle zakończył, co został „zawieszony” do stycznia strajk pielęgniarek w Centrum Zdrowia Dziecka. Jak wszystkie strajki, tak i ten miał na celu przychylenie nieba pacjentom – w tym przypadku - „małym pacjentom”. Okazało się, że – przynajmniej do stycznia - „mali pacjenci” będą mieli przychylone niebo za – bagatela – 300 zł miesięcznie dla każdej pielęgniarki. Co będzie później – czy strajk zostanie odwieszony do następnej podwyżki, czy też zostanie przekształcony w „kroczący” - o tym przekonamy się w odpowiednim czasie. Strajk bowiem strajkowi nierówny i w tej materii istnieje straszliwa i rozbudowana wiedza („powstała wnet straszliwa wiedza, że byt się zgęszcza i rozrzedza”). Na przykład strajk włoski polega na tym, że pracownicy nie porzucają pracy; przeciwnie – pracują bardzo dokładnie, skrupulatnie przestrzegając wszystkich przepisów i procedur, ustanowionych jak wiadomo – bo jakże by inaczej? - gwoli sprawnego funkcjonowania przedsiębiorstwa czy instytucji. Najciekawsze jest to, że rezultat strajku włoskiego jest zawsze taki sam, jak strajku zwyczajnego, kiedy pracownicy przestają pracować. Nieomylny to znak nie tylko tego, że te wszystkie przepisy i procedury na pewno nie są obliczone na sprawne funkcjonowanie, tylko ustanowione w jakimś innym celu, ale również – że wszyscy o tym wiedzą, bo w przeciwnym razie nikt nie organizowałby strajku włoskiego.

Bardzo możliwe, że w styczniu pielęgniarki w CZD rozpoczną właśnie strajk włoski, chociaż z drugiej strony niesie on za sobą pewne ryzyko dekonspiracji dla obydwu stron: strajkujących pracowników i pracodawcy – w tym przypadku – rządu, który uparł się sprzedawać obywatelom usługi medyczne. To znaczy – nie bezpośrednio, Boże uchowaj, tylko za pośrednictwem Narodowego Funduszu Zdrowia. Narodowy Fundusz Zdrowia dostaje od rządu pieniądze na sfinansowanie umów ze szpitalami i przychodniami. Słowem – urzędnicy NFZ decydują nie tylko o standardzie sprzedawanych obywatelom usług medycznych, ale i o wynagrodzeniach w sektorze ochrony zdrowia.

Warto przypomnieć, że reformie ochrony zdrowia, przeprowadzonej jeszcze w latach 90-tych przez rząd charyzmatycznego premiera Buzka, przyświecało hasło: „pieniądze idą za pacjentem”. Może i idą – ale w takiej odległości, że nie tylko wzrokowy, ale w ogóle wszelki kontakt między nimi a pacjentem już dawno został zerwany. Ale bo też wiekopomne reformy mają dwojakie cele: deklarowane i rzeczywiste. Deklarowanym celem wiekopomnej reformy było przychylenie pacjentom nieba – ale wydaje się, że jest ono co najmniej tak samo daleko, jak przedtem, a może nawet dalej. Osiągnięty został natomiast cel rzeczywisty, który, w odróżnieniu od celu deklarowanego, ma to do siebie, że nie tylko musi się pojawić, ale pojawia się natychmiast. W przypadku reformy ochrony zdrowia było to skokowe zwiększenie w sektorze publicznym liczby synekur, czyli posad nie związanych z żadną odpowiedzialnością za cokolwiek. I o to właśnie chodziło – o czym świadczą dalsze losy reformy.

W pierwotnej postaci ochrona zdrowia miała być finansowana za pośrednictwem „kas chorych” - 16 terytorialnych i jednej „mundurowej”. Rząd charyzmatycznego premiera Buzka powsadzał do tych kas ludzi tworzących zaplecze polityczne ówczesnej koalicji, to znaczy – Akcji Wyborczej „Solidarność” i Unii Wolności, stwarzając im tym samym możliwość pasożytowania na Rzeczpospolitej, a więc – na współobywatelach. Jak bowiem słusznie zauważył amerykański ekonomista Maurycy Rothbard, funkcjonariusze publiczni, w odróżnieniu od zwykłych ludzi, swoje dochody wymuszają siłą, bez konieczności wykonywania jakiejkolwiek pożytecznej pracy. Bo pewność, że praca jest pożyteczna, uzyskujemy dopiero wtedy, gdy inny człowiek dobrowolnie za nią zapłaci. Funkcjonariusze publiczni wolą nie ryzykować, co – mówiąc nawiasem – podważa teorię umowy społecznej, sformułowaną przez Jana Jakuba Rousseau. Rząd charyzmatycznego premiera Buzka zadbał też o interesy swego zaplecza w taki sposób, by nawet zmiana rządu nie pociągała dla nich ryzyka utraty owych synekur. Toteż kiedy w roku 2001 powstał rząd SLD-PSL, premier Miller, chcąc wypędzić z posad ludzi tworzących zaplecze polityczne upadłego rządu, nie miał innego wyjścia, jak zreformować reformę: zlikwidował „kasy chorych”, a na ich miejsce powołał Narodowy Fundusz Zdrowia liczący 16 oddziałów wojewódzkich i ich delegatur. Dzięki tej reformie reformy, NFZ został obsadzony całkiem innymi osobami, tworzącymi oczywiście polityczne zaplecze zwycięskiej koalicji SLD-PSL. Mimo tych zasadniczych zmian, pieniądze nadal „szły za pacjentem” w nieustalonej dotąd odległości.

O tym bowiem, by pieniądze na opłacenie usług medycznych szły nie „za” pacjentem, tylko razem z nim – jakoś nikt nie pomyślał. To znaczy – nikt nie pomyślał, by nie odbierać pacjentom jako podatnikom pieniędzy pod pretekstem zapewnienia im usług medycznych. W 2011 roku odebrano obywatelom prawie 62 miliardy złotych. Gdyby im ich nie odebrano, mogliby sami opłacić usługi medyczne, bez pośrednictwa urzędników NFZ i innych instytucji. To pośrednictwo jest kosztowne; pochłania około połowy pieniędzy odebranych podatnikom. Jeśli dla przykładu pod pretekstem sprzedaży usługi medycznej rząd odbiera podatnikowi 100 zł, to pośrednicy, którzy, nawiasem mówiąc, mają jako pierwsi kontakt z tymi pieniędzmi, przechwytują około 50 procent, a reszta rozdzielana jest między rzeczywistych producentów usługi, tzn. lekarzy i pielęgniarki. Gdyby pieniądze „szły z pacjentem”, ta sama usługa mogłaby kosztować nie 100, tylko – dajmy na to – 75 złotych. Pacjent płaciłby mniej, a rzeczywiści sprzedawcy usługi mogliby mieć do podziału więcej – a straciliby na tym tylko pośrednicy, którzy przecież nikogo nie leczą, ani nie pielęgnują, więc dla pacjentów to żadna strata.

Niestety ani pielęgniarki strajkujące w Centrum Zdrowia Dziecka, ani młodzi lekarze, którzy niedawno demonstrowali w Warszawie przeciwko niskim zarobkom, z zagadkowych powodów nie wpadli na ten pomysł. A przecież to są wykształceni, inteligentni ludzie, więc przypuszczenie, że zrozumienie takiej prostej rzeczy przekracza ich intelektualne możliwości, byłoby niegrzeczne. Muszą być zatem jakieś inne, zagadkowe przyczyny tej sytuacji, w której młodzi lekarze kontentują się „błyskotkami” w postaci obietnicy pana ministra Pinkasa, że „zrobi wszystko”, ale oczywiście - „w ramach działań systemowych”. „Systemowych”, to znaczy nie naruszających systemu, który zapewnia żerowisko pasożytom. Jeszcze za pierwszej komuny Krzysztof Teodor Toeplitz szydził z polskich inteligentów, że gdyby demonstrowali za poprawą warunków ekonomicznych, to nie pod hasłem: „chcemy chleba!”, tylko - „poproszę pieczywko!” Strajk pielęgniarek w CZD i demonstracja młodych lekarzy pokazuje, ze to szyderstwo było chyba uzasadnione.